Η οικογένεια Μπλέικ συγκεντρώνεται στη Νέα Υόρκη για τη γιορτή των Ευχαριστιών, στο νέο διαμέρισμα όπου συζεί με το φίλο της η Μπρίτζετ, μια μουσικός που εργάζεται ως σερβιτόρα. Μια ζεστή οικογενειακή συνάντηση, κι ας γκρινιάζει η θρησκευόμενη μητέρα, Ντίντρι, για τη συμβίωση χωρίς γάμο της Μπρίτζετ με τον Ρίτσαρντ, κι ας μην εγκρίνουν οι δύο γονείς την υποβαθμισμένη γειτονιά και το ημιυπόγειο διαμέρισμα – άλλωστε δεν συμπαθούν τη Νέα Υόρκη γι’ αυτό και δεν την επισκέπτονται κι ας μένουν δυο ώρες μακριά. Στην πορεία θα αποκαλυφθούν κι άλλα από τα βάρη του καθενός: τα οικονομικά προβλήματα, οι επαγγελματικές αγωνίες και το αβέβαιο μέλλον όλων, ο χωρισμός της δεύτερης κόρης, Έιμι, από τη σύντροφό της, αλλά και ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που της στοίχισε την προαγωγή, ο λόγος πίσω από τους εφιάλτες που ταλαιπωρούν τον πατέρα Έρικ, η αδυναμία των γονιών να εξασφαλίσουν σωστή φροντίδα στην ανοϊκή γιαγιά, την οποία υπεραγαπούν, αλλά δεν παύει να τους ταλαιπωρεί.
Όλα αυτά μαζί ίσως ακούγονται υπερβολικά, αν και ο Στίβεν Κάραμ δεν κάνει κάτι άλλο από το να αποτυπώνει τις προκλήσεις της επιβίωσης στη σύγχρονη Αμερική του επαγγελματικού κυνισμού, του έντονου στρες, της απούσας κοινωνικής φροντίδας. Όμως ο συγγραφέας τα μεταγγίζει σε ένα έργο που κυλάει γάργαρα και αβίαστα, που έχει χιούμορ και τρυφερότητα, που το σκοτάδι του ξεθωριάζει χάρη στο φως της ανθρώπινης συνύπαρξης, που έχει για ήρωες ανθρώπους σαν κι εμάς και στήνει μια οικογενειακή συγκέντρωση που θα μπορούσε να συμβαίνει στο σπίτι μας, με τις εντάσεις και τις διαφωνίες της, αλλά και με γέλια και πολλή αγάπη. Η παρηγορητική, τρυφερή αίσθηση που τυλίγει τους θεατές οφείλεται σε αυτό που κατάφερε ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης: να συλλάβει και να αποδώσει, δηλαδή, τα ημιτόνια ενός έργου που έχει καταιγιστικές ομιλίες, αλλά όχι απαραίτητα καταιγιστική πλοκή (και εδώ θυμίζει έναν σύγχρονο Τσέχοφ), να σκύψει πάνω από τους ήρωες με αγάπη και βαθιά κατανόηση και τους αναδείξει σε όλο το μεγαλείο της ανθρώπινης ευθραυστότητάς τους, και να δουλέψει τόσο επιτυχημένα –κρίνοντας εκ του αποτελέσματος– με τους ηθοποιούς.
Έχοντας να αντιμετωπίσουν ισάξιους ρόλους και τη δυσκολία ενός έργου όπου κάθε ήρωας φέρει πολλές μικρές στιγμές που πλέκονται σε ένα πολυπρισματικό μωσαϊκό ψηφίων ζωής, οι ηθοποιοί συνθέτουν ένα έξοχο, απολαυστικότατο σύνολο. Εξαιρετική στιγμή για τη Θέμιδα Μπαζάκα (Ντίντρι), τη Μαρία Πετεβή (Μπρίτζετ) και την Ειρήνη Μακρή (Έιμι), ενώ δεν μπορεί να μη σημειωθεί πόσο ενεργητικά παρούσα είναι η Ξένια Καλογεροπούλου στον –σχεδόν βουβό αλλά τόσο σημαντικό– ρόλο της γιαγιάς. Οι άνδρες, Κωνσταντίνος Ασπιώτης (Ρίτσαρντ) και Λάζαρος Γεωργακόπουλος (Έρικ), εναρμονίζονται με το σύνολο, και μόνο ο δεύτερος έχει στιγμές εξωστρεφούς έντασης. Το σκηνικό της Αθανασίας Σμαραγδή, παρά τη μικρή σκηνή, αποτυπώνει ωραία τη νεοϋορκέζικη μεζονέτα.
Περισσότερες πληροφορίες
The Humans
Η συναρπαστική, βραβευμένη με Τόνι τραγικωμωδία βουτά στην ανθρώπινη ψυχή, καθώς ξετυλίγει το κουβάρι της ζωής της οικογένειας Μπλέικ, προσκαλώντας το κοινό να παρακολουθήσει από κοντά τις αγωνίες, τα όνειρα και τους ανομολόγητους φόβους τους. Το έργο του καταξιωμένου Αμερικανού συγγραφέα που γράφτηκε το 2014, αποτυπώνει την ουσία και τις ατέλειες της ανθρώπινης ύπαρξης με ακρίβεια, συμπόνια και απαράμιλλη αυθεντικότητα, διεισδύοντας στις σχέσεις και τα συναισθήματα. Η υπόθεση εκτυλίσσεται κατά τη διάρκεια ενός απογεύματος την ημέρα των Ευχαριστιών. Οι γονείς, Έρικ και Ντίντρι, μαζί με τη μητέρα του πρώτου, Μόμο, που είναι σε αναπηρικό καροτσάκι και πάσχει από άνοια, και τη μεγάλη τους κόρη Έιμι, επισκέπτονται τη μικρότερη Μπρίτζετ και τον σύντροφό της Ρίτσαρντ στο διαμέρισμα τους στην Τσάιναταουν της Νέας Υόρκης.
