Χριστίνα Φυλακτοπούλου©
Η παράσταση "Ο αόρατος Τονίνο" βασισμένη στο ομότιτλο βιβλίο του Τζάνι Ροντάρι, σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Μυλωνά, συνεχίζεται στην Παιδική Σκηνή του Από Μηχανής Θεάτρου. Μια διαδραστική παράσταση, η οποία μέσα από τον απλό και διασκεδαστικό λόγο του Ροντάρι προσφέρει μηνύματα σε μικρούς και μεγάλους. Μια ιστορία για την παιδική ψυχή, για τον παραγκωνισμό των ηλικιωμένων και το συναίσθημα της μοναξιάς που μπορεί να νιώθει ο άνθρωπος σε κάθε ηλικία.
Λίγα λόγια για το έργο
Ο δάσκαλος θέλει να σηκώσει τον Τονίνο για μάθημα, αλλά ο Τονίνο φοβάται μήπως κάνει λάθος. Το μικρό αγόρι εύχεται να γίνει αόρατο και η επιθυμία του πραγματοποιείται. Τώρα όμως που κανείς δεν τον βλέπει, πώς μπορεί να γελάει και να παίζει ποδόσφαιρο μαζί με τους φίλους του και να χαίρεται τις αγκαλιές της μητέρας του; Ώσπου συναντά έναν ηλικιωμένο κύριο, και τότε θα καταλάβει τι σημαίνει να μη σε βλέπει κανείς και να είσαι μόνος.
Τι σημαίνει για ένα παιδί το να "είναι αόρατο/η" ή να "είναι ορατό/η" στις σχέσεις του με τους φίλους, τους γονείς, τους δασκάλους, τον έξω κόσμο; Κι αν η ζωή έχει στην αρχή πλάκα όταν ένας μπόμπιρας είναι αόρατος, γιατί μπορεί να κάνει σκανταλιές, να αποφεύγει το διάβασμα, να μην πληρώνει εισιτήριο στο λεωφορείο, να μην έχει ευθύνες, να φέρνει τα πάνω–κάτω στους κανόνες του κόσμου των μεγάλων, πόσο διαρκεί αυτή η χαρά όταν ως επίπτωση, αφού δεν είναι πλέον ορατός, προκαλεί την απομόνωση και τη μοναξιά; Μήπως τελικά η απομόνωση είναι αυτό που τον κάνει πραγματικά αόρατο;
Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Μυλωνάς, που υπογράφει τη θεατρική διασκευή του πολυαγαπημένου βιβλίου του Ροντάρι καθώς και τους στίχους των τραγουδιών, μαζί με πέντε ηθοποιούς (Τιγκράν Αμπραμιάν, Άννα Ελεφάντη, Εύα Κλουβάτου, Νίκος Παλιούρας, Νεφέλη Τζεβελέκη) και τη συνοδεία πρωτότυπης μουσικής (Μαρίνα Χρονοπούλου), στήνουν μια παράσταση ευρηματική και συγκινητική, για τη φιλία, την ενσυναίσθηση, τη χαρά της συνύπαρξης.
Προπώληση εισιτηρίων μέσω more.com
Διαβάστε Επίσης
Διαβάστε Επίσης
Περισσότερες πληροφορίες
Ο αόρατος Τονίνο
Τι σημαίνει για ένα παιδί το να «είναι αόρατο/η» ή να «είναι ορατό/η» στις σχέσεις του με τους φίλους, τους γονείς, τους δασκάλους, τον έξω κόσμο; Κι αν η ζωή έχει στην αρχή πλάκα όταν ένας μπόμπιρας είναι αόρατος, γιατί μπορεί να κάνει σκανταλιές, να αποφεύγει το διάβασμα, να μην πληρώνει εισιτήριο στο λεωφορείο, να μην έχει ευθύνες, να φέρνει τα πάνω–κάτω στους κανόνες του κόσμου των μεγάλων, πόσο διαρκεί αυτή η χαρά όταν ως επίπτωση, αφού δεν είναι πλέον ορατός, προκαλεί την απομόνωση και τη μοναξιά; Μήπως τελικά η απομόνωση είναι αυτό που τον κάνει πραγματικά αόρατο;
